Αποχαιρετισμός συναδέλφων μου - Ιούνιος 2021

Αγαπητές μου συναδέλφισσες, Την προηγούμενη εβδομάδα έβγαλα την τελευταία φωτογραφία με τους μικρούς μου μαθητές… Ήρθε λοιπόν το τέλος μιας 38/χρονης πορείας στην προσχολική εκπαίδευση. Κα κλείνω όπως ακριβώς το φανταζόμουνα και το είχα ονειρευτεί. Είμαι υγιής. Νιώθω χαρούμενη και ευτυχής που το ταξίδι μου έφτασε αίσια μέχρι το τέλος. Και ο κύκλος κλείνει… Χωρίς να το θέλω η μνήμη μου τις τελευταίες μέρες τριγυρνά στα πρώτα μου βήματα. Εγώ μια νέα νηπιαγωγός (Απόφοιτη σχολής διετούς φοίτησης), σε ένα χωριό της Εύβοιας. Με τα άγχη μου, τις φοβίες μου, μπήκα πρώτη φορά στην αίθουσα του Νηπιαγωγείου. Και έμεινα άφωνη… Τραπεζάκια και καρεκλάκια στη σειρά, το ένα πίσω από το άλλο… Όσο για γωνιές δεν υπήρχε συζήτηση. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να κανω κύκλο τα καρεκλάκια και να φτιάξω την παρεούλα. Και αυτό το θεώρησα ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ΄ Η μέθοδος διδασκαλίας Ενιαία Συγκεντρωτική Διδασκαλία Ωράριο 9-12 • Αργότερα ήρθαν οι Τομείς Αισθητικός • Κοινωνικοσυνασθηματικός • Προγραφικός- Προμαθηματικός κλπ Μετά ήρθε η Διαθεματικότητα • Και το 1996 κάνω το πρώτο μου Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα με θέμα «Η θάλασσα» και αυτό το θεώρησα ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ Σε όλη την πορεία μου δεν έπαψα ποτέ όχι μόνο να αναζητώ και να μαθαίνω καινούρια πράγματα αλλά και να προβαίνω στην εφαρμογή τους. Μέσα σε αυτές τις αναζητήσεις μου, το 2007 ανακαλύπτω το eTwinning που πραγματικά μου έδωσε φτερά. Βρίσκοντας συνεργάτες από την Ευρώπη υλοποιώ το πρώτο μου eTwinning Πρόγραμμα και αυτό το θεώρησα ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ΄. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσεις αυτές τις συνεργασίες Το 2011 με το Πρόγραμμα Σπουδών του Νηπιαγωγείου έμαθα για τις ικανότητες του 21ου αιώνα, ένας συνδυασμός γνώσεων , δεξιοτήτων, αξιών και στάσεων… Επικοινωνία-Δημιουργική και κριτική σκέψη- Προσωπική ταυτότητα και αυτονομία- Κοινωνικές ικανότητες και ικανότητες που σχετίζονται με την ιδιότητα του πολίτη Φτάνοντας στo 2020 και έχοντας 38 χρόνια στο Νηπιαγωγείο δεν δίστασα να ζητήσω την εφαρμογή της Αγγλικής γλώσσας στο Νηπιαγωγείο και αυτό το θεώρησα ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ. Αγαπητές μου συναδέλφισσες, το συμπέρασμά μου: ΄Οποιο πρόγραμμα κι αν μας ορίσει η πολιτεία να ακολουθήσουμε το σημαντικότερο πράγμα είναι τα παιδιά μας το μεσημέρι όταν αποχωρούν να είναι χαρούμενα, έχοντας κι εμείς περάσει το μήνυμα της ημέρας που είχαμε σαν στόχο. Τα παιδιά πάντα θα θυμούνται τον τρόπο που τα κοιτάζουμε, τον τρόπο που τους μιλάμε, αν ακούμε ή δεν ακούμε τις ανησυχίες τους αν τα κάνουμε να νιωθουν χαρούμενα ή αν τα προσβάλλουμε… Αλλά προσωπικά σε μένα κάθε Καινοτομια μου έδινε χαρά, γιατί δε βολευόμουνα στα ίδια, τα γνωστά. Σε όλη μου την πορεία πάντα προσπαθούσα και είχα καλή συνεργασία με τους γονείς. Έχαιρα εκτίμησης από τις συναδέλφισσές μου, νεώτερες και παλιότερες. Κάποια στιγμή σκεφτόμουνα αν δεν ήμουν νηπιαγωγός, ποια άλλη δουλειά θα ήθελα να κάνω… Η απάντησή μου ήταν: καμία άλλη… Έχω την καλύτερη δουλειά! Βέβαια τα σημερινά χρόνια το να είσαι νηπιαγωγός, δεν συγκρίνεται με τα χρόνια παλαιότερων δεκαετιών. Εκείνα ήταν χρόνια ανέμελα. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Και αυτά που μας ήρθαν κάθε μέρα κάνουν και το έργο μας πιο δύσκολο και αγχώδες, με πολλά να τρέχουμε να τα προλάβουμε, χάνοντας έτσι αυτό για το οποίο έχουμε οριστεί. Να είμαστε νηπιαγωγοί στην τάξη. Σήμερα ΕΓΩ μετά από 38,5 χρόνια, νιώθω ότι θα μπορούσα λίγο ακόμα. Αλλά καλύτερα να αποχωρήσω λίγο πριν νιώσω ότι δεν μπορώ άλλο… Φεύγω λοιπόν χαρούμενη και αφήνω νεώτερες συναδέλφους να συνεχίσουν με εργαλεία τους τις Τεχνολογίες, το INTERNET, την τηλεκπαίδευση κλπ Παίρνω μαζί μου την εκτίμηση των γονέων, των συναδέλφων και την αγάπη των μαθητών μου. Αφήνω τις ευχές μου για καλή υγεία, καλή ψυχολογία και καλή απόδοση στη δουλειά σας. Βάσω Αντωνίου